Lay-rescuers in drowning incidents: a scoping review

Abstract

Obxectivo: Moitas vítimas de vítimas mortais por afogamento son legos que intentan rescatar a outro. Esta revisión ten como obxectivo identificar as técnicas e os equipos máis seguros (mellorados ou fabricados a propósito) para que unha testemuña non adestrada os utilice cando intente un rescate acuático. Método: Tras a busca bibliográfica incluíuse unha mostra de 249 traballos, nos que finalmente se seleccionaron 19 seguindo a metodoloxía PRISMA e 3 procedementos de revisión por pares presentados en congresos internacionais. Engadíronse un total de 22 documentos á síntese cualitativa. Resultados: A situación xeográfica, o nivel económico, a condición física ou a experiencia poden variar o perfil dos socorristas legos e a forma de realizar un rescate acuático con seguridade. Identificáronse catro perfís de socorristas legos: 1) Nenos que rescatan nenos en países de ingresos baixos e medios (LMIC), 2) Adultos que rescatan a adultos ou nenos, 3) Legos con certa experiencia e formación en rescate, 4) Legos con motivacións culturais ou profesionais. Tres tipos de técnicas empregadas por estes perfís de socorristas legos: a) técnicas sen contacto para rescates desde terra: lanzamento e alcance, b) técnicas de rescate sen contacto mediante un dispositivo de flotación e, c) técnicas de contacto para o rescate na auga. Conclusión: A recomendación experta da técnica máis segura para un salvador lego é intentar o rescate usando un poste, corda ou equipo de flotación sen entrar na auga. Non obstante, a pesar das recomendacións de rescates sen contacto desde terra, existe unha tendencia global a tentar rescates por contacto na auga, a pesar de que non hai probas sobre a técnica, procedemento ou equipamento que contribúa a un rescate máis seguro. Deben considerarse estratexias de adestramento para profanos.

Objective: Many victims of drowning fatalities are lay-people attempting to rescue another. This review aims to identify the safest techniques and equipment (improved or purpose made) for an untrained bystander to use when attempting a water rescue. Method: A sample of 249 papers were included after the bibliographic search, in which 19 were finally selected following PRISMA methodology and 3 peer review proceeding presented at international conferences. A total of 22 documents were added to qualitative synthesis. Results: Geographical location, economic level, physical fitness, or experience may vary the profile of the lay-rescuers and how to safely perform a water rescue. Four lay-rescuers profiles were identified: 1) Children rescuing children in low- and middle-income countries (LMICs), 2) Adults rescuing adults or children, 3) Lay-people with some experience and rescue training, 4) Lay-people with cultural or professional motivations. Three types of techniques used by those lay-rescuers profiles: a) non-contact techniques for rescues from land: throw and reach, b) non-contact techniques for rescue using a flotation device and, c) contact techniques for rescue into the water: swim and tow with or without fins. Conclusion: The expert recommendation of the safest technique for a lay-rescuer is to attempt rescue using a pole, rope, or flotation equipment without entering the water. However, despite the recommendations of non-contact rescues from land, there is a global tendency to attempt contact rescues in the water, despite a lack of evidence on which technique, procedure or equipment contributes to a safer rescue. Training strategies for lay-people should be considered.